No noso centro tocounos ilustrar o seguinte texto:
“Daquela
- eu nacín en 1886 - non tiñamos nin luz; por ter, nin onde facer
as nosas necesidades, a non ser na corte
das vacas,
no galiñeiro ou nas árbores da contorna. Éravos así, non é coma
agora!
Na nosa casa non había fartura, pero sempre
había pan ou caldo para lle dar unha cunca aos pobres que viñan
pedir pola aldea. Porque o meu pai era cacharreiro, e nunca faltaba o
traballo. Xa sabedes a cantiga popular:
“Ao
pasar por Gundivós,
o primeiro que se
ve,
son as olas a
secar
e
os fornos a cocer”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario